Za Murem, czyli „Gra o tron”, sezon 7, odcinek 6

O ja cierpię dolę, ależ to był niedobry odcinek! Nie najgorszy w historii „Gry o tron” – najgorszy już zawsze będzie ten, w którym palono żywcem dzieci – ale i tak stężenie absurdów przekroczyło w nim granicę, za którą Gryzipiór nie potrafił już nawet cieszyć się widowiskiem, a tylko na zmianę zgrzytał zębami i przewracał oczami. Do niedawna marzyło mu się ujrzeć smoki szybujące nad mroźnymi pustkowiami za Murem. Dziś chciałby już tylko prosić o minutę dobrego scenariusza. Albo chociaż pół minuty.

Tekst zawiera spoilery dotyczące fabuły odcinka.

Hen daleko na północy nasi herosi, którzy w zeszłym tygodniu wygrali konkurs na najgłupszy pomysł roku, maszerują na swą zgubę wśród ośnieżonych islandzkich skał. Jon i Tormund kontemplują urodę śniegu. Tormund sądzi, że najlepszym sposobem na zimno jest „pieprzenie”, a bystry Jon zauważa, że w pobliżu nie ma żadnej żywej kobiety. Niezrażony Tormund łypie znacząco na Gendry’ego, który wygląda, jakby oczyma duszy już ujrzał własny gwałt. Gdyż, jak wszyscy wiemy, homoerotyczny podtekst jest taki zabawny i doskonale nadaje się na żartobliwy przerywnik w samobójczej wyprawie po nic.

Mijają minuty, a nasi dzielni bohaterowie idą. I idą. I idą. Gendry ma Bractwu za złe, że sprzedało go czerwonej wiedźmie. „Przywiązała mnie do łoża, rozebrała...” – przypomina sobie. „Brzmi nieźle” – podsumowują jego towarzysze. Gdyż, jak wszyscy wiemy, gwałt dokonany przez piękną kobietę to nie gwałt i doskonale nadaje się na żartobliwy przerywnik w samobójczej wyprawie po nic.

Mijają minuty, a nasi dzielni bohaterowie idą. I idą. I idą. Jon i Jorah wspominają Jeora Mormonta, byłego dowódcę Nocnej Straży. Jon chce oddać Jorahowi rodowy miecz Mormontów, ale Jorah honorowo odmawia. Mamy rozumieć, że porządny gość z tego Joraha, mimo że za młodu trudnił się handlem ludźmi.

fot. HBO / Fanpop [*]

Dzięki niech będą Siedmiu, w końcu przenosimy się do Winterfell. Choć zmiana dekoracji nie przydaje niestety scenariuszowi sensu. Arya wspomina, jak w tajemnicy próbowała sił w strzelaniu z łuku, aż obserwujący ją z ukrycia ojciec nagrodził jej sukces oklaskami. Wtedy pojęła, że to nie jej uczynki są złe, lecz zasady, które nie pozwalają jej być sobą. Ach, więc to wtedy Arya stała się Aryą? Jeśli tak, to Gryzipiór bardzo prosi, żeby ktoś pośmiertnie odebrał Nedowi Starkowi prawa rodzicielskie, bo to, co wyprawia w tym odcinku młodsza Starkówna, przechodzi jego pojęcie. W zeszłym tygodniu okazała Sansie nieufność, która teraz przerodziła się w jawną i zgoła niezrozumiałą wrogość. Arya ma do zarzucenia siostrze wiele rzeczy, głównie – jak się zdaje – to, że ta nie okazała się ideałem. Bo, wiecie, nie rzuciła się pod katowski topór, żeby ratować ojca. Ba! stała tam, w pięknej sukni, z ufryzowanymi włosami. Lepiej oczywiście byłoby, gdyby stała w łachmanach. Nie, Gryzipiór nie będzie nawet zgadywał, jakie urazy z dzieciństwa i nieukojone żale sprawiają, że Arya plecie takie głupoty. Wygląda bowiem na to, że plecie je głównie z woli scenarzystów, którzy uparli się na siłę dopisać siostrom Starkównom konflikt. I przeszarżowali – z odcinka na odcinek powołali do życia nową, dziwaczną i paranoiczną Aryę, której nie znamy.

Nie podoba się też Gryzipiórowi, że argument Sansy o tym, że w chwili egzekucji Neda była dzieckiem, zostaje zbity porównaniem do młodej a chwackiej Lyanny Mormont, która jest postacią stworzoną wyłącznie dla fanserwisu, więc o analogii nie może być mowy. I nie podoba się Gryzipiórowi, że Arya grozi ujawnieniem listu dwunastoletniej Sansy, napisanego sześć sezonów temu. Skoro Robb i Catelyn od razu dostrzeli w nim manipulację Cersei, dlaczego północni lordowie mieliby dać się nabrać? Scenę ratuje chyba tylko Sophie Turner, która wiarygodnie portretuje Sansę świadomą, że kłótnie w rodzinie tylko przysłużą się jej wrogom, ale jednak nie w pełni pogodzoną ze swoimi krzywdami i wciąż oczekującą za nie uznania. To chyba jedyna postać w serialu, w której człowieczeństwo Gryzipiór wciąż wierzy. Tak trochę.

Mijają minuty, a nasi dzielni bohaterowie idą. I idą. I idą. Jon i Beric dywagują o życiu i śmierci. Tormund opowiada Ogarowi, jak to spłodzi z Brienne gromadkę rudowłosych potworków, które podbiją świat. To teraz już wiemy, o czym będzie te pięć zapowiadanych kontynuacji „Gry o tron”.

fot. Helen Sloan / HBO

Na krótko wpadamy na Smoczą Skałę, gdzie Danka i Tyrion debatują nad istotą bohaterstwa oraz nadchodzącą wyprawą do Królewskiej Przystani. Jak się zdaje, narasta napięcie między małą królową a jej namiestnikiem. Ona chciałaby zastawić pułapkę na Cersei, on wolałby dotrzymać słowa danego Jaimemu i przeprowadzić pokojowe negocjacje. Naraz wychodzi sprawa z egzekucją Tarlych, ale Daenerys obstaje przy swoim. Tyrion pogrąża się coraz bardziej, podejmując kwestię sukcesji, co tylko podsyca paranoję smoczej królowej, oskarżającej Krasnala o nadmierne zainteresowanie jej śmiercią (ciekawe, że pojawia się wzmianka się o niepłodności Dany, a w innej scenie – o przyszłych dzieciach Jona. Przypadek?). Znowu widzimy niespójność w charakterze Daenerys, ale to pikuś w porównaniu do jej – delikatnie mówiąc – dziecinnej reakcji na uwagę Tyriona o Jonie. „Jest dla mnie za niski” – oświadcza Daenerys Zrodzona z Burzy, Pierwsza Tego Imienia, Wyzwolicielka z Okowów. Całe szczęście, miłość jest ślepa.

No i naprawdę nie wie Gryzipiór, co oni ciągle o tym łamaniu koła. Propozycje wprowadzenia jakiegoś rodzaju demokracji w miejsce feudalnego systemu społecznego w ustach beneficjentów tego systemu brzmią naprawdę słabo.

fot. HBO / Fanpop [*]

Mijają minuty, a nasi dzielni bohaterowie idą. I idą. I idą. I dzięki Siedmiu, napada ich niedźwiedź. Taki z niebieskimi ślepiami. Gryzipiór nie ma pojęcia, czemu ta towarzysząca bohaterom ciemięga z Nocnej Straży wybiegła tak daleko w przód, ale scenarzyści pewnie też tego nie wiedzą, więc nie będziemy łamać sobie nad tym głowy. Beric i Thoros zapalają swoje miecze (nie pytajcie jak), jednemu z nich udaje się podpalić bestię, a na widok płonącego, rozeźlonego miśka Ogar wpada w panikę. Na szczęście w pobliżu jest Thoros, który ratuje Sandora i sam odnosi głębokie rany. No ale morsy nie pękają, a skoro już mamy ogień, równie dobrze możemy przypalić rany, napić się i ruszyć dalej. Na pewno nie wyniknie z tego nic złego.

Tymczasem trochę bardziej na południe zaniepokojona zachowaniem siostry Sansa dzieli się wątpliwościami z Littlefingerem, który jako żywo tylko na to czekał. Kto tu kogo rozgrywa i przeciw komu? Gryzipiór nie wie; z pewnością konflikt między siostrami jest na rękę lordowi Baelishowi, który dyskretnie podsuwa pani Winterfell myśl o pozbyciu się Brienne, ostatniej osoby dbającej o dobro obu Starkówien. Okazja trafia się niebawem, bo oto do Winterfell przybywa zaproszenie na wielkie spotkanie w Królewskiej Przystani (swoją drogą – czemu do Sansy, a nie do Jona jako do króla Północy?). Sansa jednak nie ma zamiaru popełniać błędu ojca i brata, więc w zamian wysyła na południe Dziewicę z Tarthu, zapewne na jej ostatnie spotkanie z Jaimem. Gdzieś w mrocznej krypcie pod zamkiem Littlefinger triumfuje.

fot. HBO / Fanpop [*]

Mijają minuty, a nasi dzielni bohaterowie wciąż jeszcze idą. I idą. I idą. Jorah i Thoros wspominają dawne czasy i – uff, to już ostatnia z niemądrych rozmów, którymi nasi chwaci umilają sobie czas za Murem, jakby byli na wycieczce krajoznawczej, a nie w najniebezpieczniejszym miejscu na ziemi. Konia z rzędem temu, kto powie, dlaczego twórcy zdecydowali się w tak dziwaczny sposób przepuścić cenny czas antenowy. Serio, już by Gryzipiór wolał przez piętnaście minut gapić się na panoramę Islandii przy wyłączonym dźwięku, niż słuchać tych monotonnych, pozbawionych znaczenia rozmów w przypadkowych duetach i tercetach i patrzeć, jak bohaterowie idą. I idą. I idą. Niestety, kolejne minuty nie przynoszą poprawy, ekipa Jona napotyka bowiem patrol Innych. Patrol Innych, ogarniacie? Gryzipiór słabo się zna na organizacji wojskowej zombie, ale wydawało mu się, że istoty sprzed zarania czasu, zrodzone w sercu zimy, nie powinny zachowywać się tak... tak ludzko. Tak po prostu patrolować okolicy. Dlaczego nie możemy trzymać się grozy z pierwszego odcinka, gdy widzieliśmy tylko armię nieumarłych ponuro kroczącą wśród zamieci?

Co więcej, okazuje się, że Inni mają pewną dogodną słabość – wystarczy zabić Białego Wędrowca, który ich ożywił, a rozpadają się niby kukiełki. No więc Jon i spółka zabijają Wędrowca, a zombiaki z jego patrolu padają trupem – wszystkie oprócz jednego, który najwyraźniej przybłąkał się z innego oddziału. Wygodne? Wygodne. Niestety, umarlak wrzeszczy jak opętany, więc zanim Jonowa ekipa zdąży go cichcem przemycić na Mur, zza wzgórz wyłania się armia Nocnego Króla i trzeba zmiatać.

fot. HBO / Fanpop [*]

Teraz będzie ćwiczenie z chronologii stosowanej. Kiedy Jon i spółka uciekają na wysepkę pośrodku zamarzniętego jeziora, jest mniej więcej popołudnie. Kiedy Gendry, któremu kazali wracać po pomoc, dociera do Wschodniej Strażnicy, jest noc. Kiedy Daenerys otrzymuje wezwanie, przywdziewa zimowe wdzianko i majestatycznie podrywa do lotu wszystkie trzy smoki, jest dzień. Kiedy przybywa na odsiecz, zdaje się, że zapada wieczór. Mamy więc uwierzyć, że w ciągu doby a) samotny piechur dotarł do Muru i wysłał kruka, b) kruk na dopalaczach doleciał do Smoczej Skały, c) Dany zdążyła się przebrać, przelecieć pół kontynentu i na bezkresnej Północy odnaleźć armię Nocnego Króla. Noż kurna chata, to się rozłazi w szwach. I – co gorsza – obraża inteligencję widzów. Tak ostro.

Gryzipiórowi jest naprawdę przykro, bo to mogło być piękne widowisko – w końcu zobaczyliśmy smoki rozprawiające się z hordami nieumarłych, coś, na co czekaliśmy od pierwszego sezonu „Gry o tron”. Trudno jednak cieszyć się rzeczywiście doskonałymi efektami, kiedy zarówno ta scena, jak i cały wątek wyprawy za Mur są tak naciągane. Nie zrobiła też na Gryzipiórze wrażenia sama bitwa, znowu kręcona głównie od pasa w górę, a w dodatku pełna nielogiczności. Na przykład: właściwie dlaczego umarli nie mogą przemieszczać się pod wodą. Dlaczego Ogar nie połamał więcej lodu tym wyciągniętym od Gendry’ego młotem. Dlaczego Nocny Król, mając na celowniku potężnego, uziemionego Drogona, cisnął tą śmieszną lodową włócznią w lecącego w sporej odległości Viseriona, który następnie spadł do jeziora. Dlaczego scenarzyści traktują smoki jak ekspresowe linie lotnicze zdolne przewieźć dowolną liczbę pasażerów, a nie jak groźne bestie, które pozwalają się dosiąść tylko wybrańcom.

Dla Jona, cieszącego się widać specjalnymi względami, twórcy przewidzieli parę absurdów ekstra. Zamiast jak każdy rozsądny człowiek wsiąść na smoka, Jon rzuca się w wir walki, a potem wpada do wody, ale wypływa, bo w „Grze o tron” można zadławić się pasztetem na własnym weselu, ale utonąć nie sposób. Komu za mało tej bohaterszczyzny, niech patrzy uważnie, bo oto wujaszek Benjen teleportuje się w sam środek bitwy tylko po to, by oddać siostrzeńcowi konia i heroicznie zginąć. Ugh.

fot. HBO / Fanpop [*]

Później twórcy raczą nas widokiem Dany smutno wpatrzonej w północne pustkowia, gdzie zgubiła swojego amanta. Żeby nie było, że scenarzyści nie umieją sprawnie posługiwać się kliszami, smocza królowa już, już zbiera się do odejścia, gdy z lasu wyłania się samotny jeździec. Przemarznięty, ledwie przytomny Jon zostaje zapakowany na statek, a przy jego łożu boleści będzie odtąd czuwać Dany. Pardon, nie Dany. Daenerys będzie czuwać i tęsknie spoglądać na nagą klatę króla Północy. Scena, która następuje, w perspektywie całego odcinka nie jest może zła, ale z pewnością niewskazana uczulonym na cukier. Jest trzymanie się za ręce i wpatrywanie się w siebie nawzajem maślanym wzrokiem. Jednocześnie widzimy jednak coś rzadkiego w „Grze o tron”: Jona i Daenerys jako parę bardzo młodych ludzi, którzy przechodzą chwilę słabości, on ledwie żywy, ona opłakująca śmierć jednego ze swoich dzieci. Nietrudno uwierzyć, że mogliby się zbliżyć, choć Gryzipiór ma wątpliwości, czy między aktorami jest dość chemii, by pociągnęli wątek miłosny z prawdziwego zdarzenia. Tak czy inaczej, Jon zgadza się ugiąć kolan przed Danką, a mała królowa ma nadzieję, że okaże się godna. Ciekawe, co na to północni lordowie, zwłaszcza jeśli w przyszłym tygodniu Jon zawrze choćby przejściowy sojusz z Cersei. Wygląda na to, że Sansa może jeszcze zostać królową Północy. Czy wówczas ósmy sezon będzie opowiadał o wojnie między Sansą a Jonem i Dany? Siedmiu brońcie.

A, i Gryzipiór prawie przegapił, że Ogar odłączył się od Bractwa i popłynął na południe razem z Jonem i Daenerys. Jeśli z rozpędu dotrze do Królewskiej Przystani, może jednak obejrzymy sobie jego pojedynek z Górą.

fot. HBO / Fanpop [*]

Uff, przed nami już tylko dwie sceny, z czego o jednej będzie bardzo krótko, bo Gryzipiór wyparł ją z pamięci, zanim dobiegła końca. W Winterfell zdesperowana Sansa przetrząsa komnatę Aryi, zapewne w poszukiwaniu nieszczęsnego listu, po czym znać, że naprawdę nie ma pojęcia, kim stała się jej młodsza siostra. Zamiast wiadomości znajduje teczkę z twarzami. Arya, pojawiwszy się za jej plecami, zaczyna bajdurzyć, jak to zawsze chciała być kim innym, a teraz wreszcie może być, kim chce, nawet panią Winterfell. Sansa jest przerażona. Gryzipiór także – w imieniu wszystkich, dla których młodsza Starkówna była ulubioną bohaterką. Oto jak zniszczyć postać w 67 minut. Arya nie zabija Sansy, ale biorąc pod uwagę, jak marnym wyczuciem charakterów wykazali się twórcy w tym wątku, nie można wykluczyć, że spróbuje.

Hen daleko na północy Inni wyczarowali skądś wielki żelazny łańcuch. I nawet nauczyli się pływać! Łańcuch podczepili do Viseriona i podnieśli go z dna jeziora, wprost pod nos Króla Nocy, którego magiczny dotyk przemienił martwego smoka w... upiora. No i mówił Gryzipiór, że w „Grze o tron” nie sposób utonąć. Gdyby nie festiwal absurdów z ostatnich sześćdziesięciu minut, byłaby to naprawdę, naprawdę mocna scena. A tak pozostaje zadowolić się myślą, że za rok czy dwa zobaczymy w „Grze o tron” pojedynek smoków. I – jeśli tak dalej pójdzie – może to być jedyny dobry moment ósmego sezonu.

• Reżyseria: Alan Taylor
• Scenariusz: David Benioff i D.B. Weiss
• Produkcja: HBO
• Premiera: 20 sierpnia 2017